زندگی هوشمند به چه قیمتی؟!

تکنولوژی به سمت و سوی عجیب وغریبی پیش می‌رود؛ یا حداقل من اینگونه فکر می‌کنم. در جریان نمایشگاه CES امسال به این نتیجه رسیدم که تکنولوژی بیش‌تر به سمت مصرف‌گرایی پیش رفته است. کلی وسیله و گجت هوشمند در حوزه‌های سلامت و خانه‌ی هوشمند معرفی شدند که در نگاه اول خیلی جالب و هیجان‌انگیز بنظر می‌رسند؛ اما در عمل کاربرد تاثیرگذاری روی زندگی ما نخواهند داشت.

ربات هوشمندی که خانه را جارو می‌کند یا مسواک هوشمندی که در زمان مسواک زدن می‌گوید که دندان‌ها در چه وضعیتی هستند. یخچال‌های هوشمند مجهز به کورتانا و الکسا یا ماشین لباسشویی‌های چند کاره که مثلا می‌خواهند امکاناتی در اختیار ما قرار بدهند که با آن‌ها می‌‎شود راحت‌تر زندگی کرد. شرکت‌های مختلف برای اینکه بتوانند محصولات‌شان را به نوعی قالب مشتری کنند، اسم هوشمند را روی آن‌ها می‌گذارند. حالا هوشمند فقط به این معناست که می‌توانید از راه دور و با استفاده از اپلیکشن روی کارکرد یخچال، ماشین لباسشویی یا هر دستگاه دیگری نظارت داشته باشید؛ اما در عمل چند نفر از ما واقعا از چنین ویژگی‌هایی استفاده می‌کنیم؟ اگر بگویم هیچ کس شاید دروغ نگفته باشم. خیلی کم پیش می‌آید که حتی از ویژگی‌های هوشمند تلویزیون‌ خودمان استفاده کنیم، چه برسد که بخواهیم با تنظیمات پیچیده‌ی این دستگاه‌ها سر و کله بزنیم. اینکه یخچالی که به تازگی خریدم به صفحه نمایش بزرگی مجهز شده که به من اجازه می‌دهد محتویات داخل یخچال را ببینیم یا بتوانم روی آن برنامه‌ی مخصوص نصب کنم و به تماشای یوتیوب بنشینم، اصلا چیزی نیست که مشکلی را حل کند. در واقع احمقانه‌ترین شکل استفاده از تکنولوژی است و یک نمایش مسخره از تکنولوژی‌هایی که در هر حوزه‌ای راه پیدا کرده‌اند.

شرکت‌های دنیای تکنولوژی سعی دارند احساس نیاز کاذب را در مردم به وجود بیاروند و بگویند اگر از جدیدترین محصولات ما استفاده نکنید قطعا چیزهای زیادی را از دست می‌دهید؛ اما در حقیقت اصلا چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد. هوشمند شدن و قابلیت‌های به ظاهر جالبی که روی محصولات خانگی قرار می‌گیرند، کلک‌های جدیدی برای خالی کردن جیب من و شما هستند. باور کنید که واقعا از این تکنولوژی‌های جدید یک‌بار هم استفاده نمی‌کنیم؛ اما تعداد زیادی از همین شرکت‌هایی که خود ما هم برایشان سر و دست می‌شکنیم به راحتی ما را مجاب به خرید این محصولات فانتزی و به‌درد نخور می‌کنند. این اتفاق حتی در زمینه‌ی لپ‌تاپ‌های مخصوص بازی و سایر محصولات هم رخ می‌دهد. تقریبا همه‌ی لپ‌تاپ‌های مخصوص بازی معرفی شده‌ی امسال شبیه به هم بودند و یک سخت افزار مشابه را به کاربران ارایه می‌کردند. انگار که به جز قوی‌تر شدن سخت افزار دیگر هیچ چیزی برای نمایش ندارند. یک لپ‌تاپ چندین کیلیویی که به زحمت می‌شود آن را تکان داد و تازه باید کلی هم پول برایش خرج کنید.